یک سال و اندی پیش وقتی من از خانه دور بودم، پدر و مادر آخرین خانه خاطرات من را ترک کردند.
حالا که برگشتم به خانه ، اتاقی را یافتم به نام من ، که تمام اسباب اثاث من در آن چیده شده است .
مادرم تمام تلاش خود را کرده تا همه چیز مثل قبل سر جای خودش قرار بگیرد ، با این وجود نوعی آشفتگی را به وضوح حس می کنم .
به دنبال یکی از مدارک قدیمی به این نابسامانی پا می گذارم .
ساعتها می گذرد .
به یکباره خودم را پیدا می کنم ، در حال معاشقه با اثاثیه عتیق خودم .
در کمد دیواری باز است ، دانه دانه کتابهای خاک خورده را ورق می زنم و در خاطرات روزهایی که خریدمشان و خواندمشان غوطه می خورم .
مشتی اسکیس قدیمی ، کتاب های شل سیلور استاین ، راپیدهای فابر کاستل ، پوسترهای ون گوگ ، مجله های معماری شهرسازی از سال هفتاد وشش به این طرف ، یه عالم نگاتیو عکاسی ، خروارها آلبوم نازک نازک ، مشتی نقشه از شهرهای ایران که سفر کرده بودم به علاوه اطلس ایران ، مجله سرا ( اولین نشریه دانشجویی آن زمان ) ، جزوه های کلاس فلسفه ، سررسید های سال های متوالی و هزار جور خرت وپرت دیگر که به کلی از یاد برده بودمشان .
نیمه شبه .
حالا اون 2 تیکه کاغذی که دنبالش می گشتم را پیدا کرده ام اما ، این اتاقی که به اسم منه ، تا خرخره پر شده از این جورخرت و پرت ها .
می خواهم تا هر وقت که طول بکشه تو این بازار شامی که درست کرده ام غلت بزنم .
حالا دیگر تمام اوقات شبانه روز مال من است . می توانم شب نشینی کنم بدون هیچ نگرانی از خواب ماندن صبح .

در آستانه سی .

بچه که بودم دلم می خواست بیست ساله باشم . بیست اوج بزرگ بودن بود در نگاه من .
تا همین چندی پیش فکر می کردم که تا مرز سی چه کارها که باید حتما انجام شده باشد !
خیلی کار کرده ام .هنوز هم خیلی کار دارم همچنان .
اما بزرگ ترین موهبتی که خشنودم می کند، حس پویایی است که لابه لای اوقاتم جاری است .
ورای آنچه که دارم و یا آنچه که ندارم ،
ورای سن و زمان .

سپاس .

من مست جام باقیم،
دارم هوای عاشقی . .
حیران روی ساقی ام ،
دارم هوای عاشقی . . .
دارم هوای عاشقی . . .

دریک لحظه اتفاق افتاد .
زمانی که گرمای بی جان آفتاب را از پشت بر شانه هایم حس می کردم و سرمای باد از روبرو صورتم را خش می انداخت .
نقطه تلاقی این دو من بودم در حال پیاده روی بر روی سنگ فرش پیاده رویی گشاده .
و عجب ناتوان دیدم آفتاب را در این جدال !
چشمم به سایه ام افتاد بر روی سنگ فرش ،
جلوتر از من و دراز تر از من پا به پا حرکت می کرد .
دریک لحظه اتفاق افتاد .
زمانی که حس کردم آفتاب خود نمایی می کند حتی اگر داغ نباشد .

درود بر خورشید ،

یلدای هزاروسیصد وهشتاد وهفت خورشیدی

تو محیط کار ، دور و برم همه جور زبان و لهجه ای می شنوم .
باور کنید لهجه عربی از همه آزار دهنده تر است .
زمخت .
و این اعراب ، بی خبراز حس من ، بی ملاحظه بلند صحبت می کنند .

آب حیات عشق را در رگ ما روانه کن
آینه صبوح را ترجمه شبانه کن

مبهوت

چشمانم را گشاد می کنم ، خوب زل می زنم و نگاه می کنم .
کمی سمت راست ، کمی سمت چپ ،

هواسم باید به همه جا باشد .
هیچی پیدا نیست . نه نمی بینم .

اینبار چشمانم را تنگ می کنم و دایره دیدم را محدود تر .
سرم را می گردانم و پشت سرم را هم نگاهی می اندازم .
این بار با چشمانی ریز شده به قصد ریز دیدن .

هیچ تصویری پیدا نیست .

شاید هیچ چیزی نیست برای دیدن .
شاید هست ولی خیلی از من دور .
شاید اصلا من کور شده باشم .
شاید الان شب باشد .
شاید ،
شاید . . .

با یک موز بزرگ آمدی به دیدنم.
شکلش خمیده مثل یک داس بود، طولش به اندازه یک شتری بزرگ هندوانه و قطرش دوبرابر یک موز معمولی .
خیلی عجیب به نظر می رسید .
پوستش را مثل یک موز معمولی با دست کندم .
درونش موزی نبود . دانه های رنگی رنگی قرمزو آبی و نارنجی خیلی منسجم مثل بلال ، داخل پوست موز جا گرفته بودند . مثل آب نبات های ریز رنگی ، مثل انگور یاقوتی ، مثل انار پوست کنده . . .
نمی دانستم با این موز عجیب غریب چه کار کنم .
سوغاتی بود آیا ؟
خواستم ازت بپرسم ،
اما دیگر پیدایت نکردم .

stranger's eyes

In truck stops and hamburger joints

In Cadillac limousines

In the company of has-beens And bent-backs and sleeping forms On pavement steps

In libraries and railway stations

In books and banks

In the pages of history

In suicidal cavalry attacks

...I recognise

Myself in every stranger's eyes

دورترین نزدیک ترین 2

فاصله ام داره کمتر می شه .
همون طوری که گفتی مهتاب .
همیشه فرصت بود ،
من بی خبر بودم . . .

از وقتی مامان آمده پیشمون ، تو خونه صدای تلویزیون میاد . داشتم می رفتم به سمت اتاق که یه دفعه صدای موسیقی آذری که از تلویزیون پخش می شد توجهم را جلب کرد . یه فیلم سینمایی کوتاه بود به نام تکم چی .
این قدری خوب بود که بشینم و تا آخرش را نگاه کنم .
ولی بیشتر فکر می کنم که جذابیت فیلم به خاطر چند تا شخصیتش بود که تو فیلم به زبان آذری صحبت می کردند و موسیقی متنش که موسیقی سنتی آذری بود.

مدت ها بود هیچ کس دور و برم آذری صحبت نکرده بود . . .
مدت ها بود جرات گوش کردن به موزیک های آذری را نداشتم .
امشب کلی دلم هوای دوستان آذری ام را کرد .

هرچقدر که چشمت را بیشتر باز می کنی تا بهتر بدانی وبیشتر بفهمی ،
همان دم که حس می کنی نجات پیدا کرده ای از تمام محدودیت ها و خفقان ها ،
دقیقا همان لحظه است که ناگاه تله ها سر بر می آورند و به شکل های مختلف بزرگتر و پیچیده تر می شوند . . .
تله بهترین !
تله بالاترین !
تله پروفشنال ترین !
تله ، تله ، تله . . .

داره بارون می باره .
قطره هاش شق شق می خوره به شیشه پنجرم .
بالاخره پاییز پاش رسید به این کویر . . .
سپاس .

انقدر پیش میاد که یهو یاد یکی می افتم و مثل برق می پرم یه اس ام اسی می فرستم براش یا اگه بشه تماس می گیرم ویا حداقل دو خط ایمیل می نویسم . . .

دیروز تو آشپزخانه یهو بوی خاله جون اومد . تا اومدم بپرم و یه تماسی باهاش بگیرم ، یهو یادم افتاد این مشترک مورد نظر مدت هاست که دیگه در دسترس نیست . . .

. . .

خواستم این جا بنویسم که چقدر دلم برایت تنگ شده .

روحت شاد .

حدود شش ماه پیش وقتی داشتم از محل کارم می رفتم بیرون ، یه دفعه برخوردم به رئیسم که باهاش خیلی رودربایستی داشتم و هل شدم و انگشت شصت دست راستم خیلی احمقانه رفت لای درو یک لکه سیاه روی ناخنم باقی ماند . . .
لکه زیاد بزرگ نبود ودردی هم نداشت ولی با این حال هر بار چشمم بهش می افتاد یاد اون روز می افتادم و خنده ام می گرفت و تا مدت ها منتظر بودم ببینم چقدر طول می کشد تا به نوک ناخنم برسد !
امروز بی هوا چشمم خورد به دستم و دیدم که موعدش سر آمده و لکه سیاهه نشسته سر ناخنم . ناخنم را که بگیرم دیگر هیچ اثری از ان باقی نخواهد ماند . مثل روز اول .
. . .
همه زخم ها همین جوری اند . زمان که ازشان بگذرد یواش یواش خوب می شوند .
فرق مهم زخم ها تو رد پایی است که از خود به جا می گذارند .
زخم های مجازی عمیق ترند و چنان ذهن و احساسات را پاره پاره می کنند که گاه هر چه زمان هم بر آن بگذرد ، با ترمیم شدن آن رد پای زخم همچنان تا ابد در لای لایه وجودمان باقی می ماند . . .