طبقه مثبت يك ونيم

چشمهایم را می مالم . پلک هایم را محکم به هم فشار می دهم . چشمانم را چند بار باز می کنم و می بندم .

نه ،

هیچ چیز فرقی نمی کند .

آبی به سرو صورتم می زنم ، یک دوش آب سرد می گیرم ،

ولی نه ،

هیچ چیز فرقی نمی کند .

باید باور کنم که بیدارم .

کابوس و شیرینی و امید و بیداری در هم قلت می زنند.

من بیدارم

و شیرین ترینم ، تلخ ترین است .