دوشنبه، خرداد ۲۰، ۱۳۸۷

تهران

سوارم بر ریسمانی نارنجی .
ریسمان من ، سبک و رها با بادی نه چندان قوی در هوا تکان می خورد . نه خیلی بالا ، نه خیلی یایین .
و گاه شیرینی این سبکی هراسانم می کند .
قبل از اینکه چیزی از آسمان ببارد و ریسمان من به ضرب شلاق ، مرا به سمتی یرتاب کند ، خودم دست به کار می شوم .
. . .
جشن عروسی یکی از اقوام در ییشه . قصد دارم بروم ایران .
خودم خوب می دانم که این فقط یک بهانه است !
نه شوقی دارم برای باز گشت و نه دلتنگم برای دیداری . . .
به این امیدم که به محض اینکه آلوده شوم به سفر ، حس های یخ زده درونم اندک اندک آب شود و دیدار شهرم به ضرب شلاق از خواب بیدارم کند .

۱ نظر:

ناشناس گفت...

salam
, man emshab ba navari sefid hamchon so soe setarhayeh shahram ke in rozha zead ham nistand dar balayeh poshteban hododeh saat 3 nesfe shab be parvaz bar faraz cheragh hayeh dor dast pardakham , cigar ke mikeshidam arm pook mizadam va anghadr fekr mikardam ke dar khodam gom mishodam , ama dar yek lahzeh be khodam amadam har chand shahre ma in rozha va barayeh nasle ma rangeh khakestari bishtari darad ama man an ra hamingone ke mibinam dost daram :)